فارس پلاس؛ تقی دژاکام در یادداشتی نوشت: هنگامی که در صبح یک روز زمستانی در فوریه ۲۰۲۲، قوای روسیه به اوکراین حمله کردند، هیچکس فراموش نمی‌کند که واکنش‌های دولت‌ها و سازمان‌های بین‌المللی به این حمله چه بود. شورای امنیت با شدیدترین لحن ممکن این حمله را محکوم کرد و از مسکو خواست که فوراً، کامل و بدون قیدوشرط تمام نیرو‌های نظامی خود را از خاک اوکراین خارج و این کشور را ترک کند. در این قطعنامه همچنین تأکید شد باید اجازه و تسهیل دسترسی سریع، ایمن و بدون مانع به کمک‌های بشردوستانه به نیازمندان در اوکراین، برای محافظت از غیرنظامیان از جمله پرسنل کمک‌های بشردوستانه و افراد در موقعیت‌های آسیب‌پذیر از جمله کودکان مد نظر قرار گیرد. همچنین به کشور‌های عضو سازمان ملل، سازمان امنیت و همکاری اروپا و سایر نهاد‌ها و سازمان‌های بین‌المللی و منطقه‌ای تأکید شد از کاهش تنش در منطقه حمایت کنند.
چند روز بعد اروپا و امریکا تمام دارایی‌های روسیه در بانک‌هایشان را مسدود کردند و دسترسی این کشور به بازار‌های مالی را هم گرفتند. همچنین تیم‌های ورزشی روسیه از شرکت و رقابت با ورزشکاران در بازی‌های دوستانه و رسمی محروم شدند.
شاید باور نکنید، اما یکی از تبعات این حمله، حذف واحد مربوط به تدریس آثار داستایوفسکی از جمله رمان‌های جنایت و مکافات، ابله، شیاطین و برادران کارامازوف در دانشگاه بیوکاکوی ایتالیا بود؛ داستان‌نویس شهیری که ۱۴۱ سال پیش درگذشته بود و تنها گناهش این بود که روسی بود!
همه این تضییقات و تحریم‌ها در شرایطی بود که طرف اوکراینی چند سال پیش از آن تعهد کرده بود مانند دیگر کشور‌های جداشده از اتحاد جماهیر شوروی سابق از هر گونه تلاش برای پیوستن به معاهدات امنیتی با امریکا و سازمان آتلانتیک شمالی (ناتو) خودداری کند و در مقابل روسیه نیز فعالیت نظامی در اوکراین نداشته باشد.
حال برگردیم ببینیم دنیا و به خصوص همین کشور‌های غربی و اروپایی در ماجرای اخیر غزه چه موضعی گرفتند. پیشتر به یاد داشته باشیم که روسیه، کشوری با قدمت زیاد و اوکراین کشور تازه‌تأسیسی است که جزئی از روسیه بوده و طی چند سال اخیر یعنی از سال ۱۹۹۱ استقلال پیدا کرده است؛ و در مقابل، این فلسطین است که کشوری به قدمت تاریخ است و رژیم غاصب اسرائیل، تازه‌تأسیسی که در سال ۱۹۴۹ از سوی سازمان ملل به رسمیت شناخته شد؛ آن‌هم در محدوده مشخص مرز‌های ۱۹۴۸.
حالا این رژیم تازه‌تأسیس که به هیچ‌کدام از قطعنامه‌های سازمان ملل وقعی نگذاشته و طی این سال‌ها جنایت‌های تاریخی در قانا و صبرا و شتیلا و دیر یاسین و غزه (در بار‌های قبلی) با ده‌ها هزار کشته، به خصوص زنان و کودکان را در کارنامه سیاه خود دارد، حالا یک بار هم با واکنش طبیعی و البته حساب‌شده مجاهدان فلسطینی مواجه شده تا هم افسانه گنبد آهنین او به مضحکه خاص و عام تبدیل شود و هم فاتحه مراقبت‌های اطلاعاتی و امنیتی آن خوانده شود و هم بیشترین تعداد اسیر و کشته از ابتدای تأسیس رژیم نامشروعش به‌جا مانده باشد.
اما این رژیم غاصب با این واکنش صاحبان اصلی سرزمین چه کرد؟ تا لحظه نگارش این یادداشت و در حالی که فقط چند هفته از آغاز درگیری گذشته است، بیش از ۸ هزار نفر از ساکنان غزه را کشته و ده‌ها هزار نفر را مجروح کرده که اکثرشان را زنان و به‌خصوص کودکان تشکیل می‌دهند، اما شورای امنیت حتی یک قطعنامه هم در این‌باره صادر نکرده است. نهاد‌های رسمی حقوق‌بشری و برندگان نوبل صلح خفقان گرفته‌اند. امریکا رسماً گفته است که برای اسرائیل در حمله به غزه «هیچ خط قرمزی را به رسمیت نمی‌شناسد». هیچ ورزشکار اسرائیلی به طور رسمی تحریم نشده، اروپا و امریکا نه تنها از یک واکنش ملایم و به قول ما سوسولی علیه اسرائیل خودداری کرده‌اند، که در اکثر اظهارنظر‌های رسمی به شدت از او دفاع و حمایت همه‌جانبه هم می‌کنند. این دفاع و حمایت نه تنها زبانی که ارسال سریع و مکفی سلاح و نیروی تازه‌نفس نظامی هم بوده است به ویژه از سوی ایالات متحده امریکا. دبیر کل سازمان ملل در روز‌های اول گفت از کشته‌شدن صد‌ها فلسطینی «وحشت‌زده» شده است. اما تحت فشار امریکا و صهیونیست‌ها فوراً حرف خود را رد کرد! سران کشور‌های عربی به شوی همیشگی و تهوع‌آور «محکوم می‌کنیم» پیوستند و البته اکثرشان همزمان مجاهدان فلسطینی و جلادان صهیونیست را محکوم کردند؛ فقط محکوم کردند. البته اگر بخواهیم صادقانه‌تر بنویسیم باید یادآور شویم که فقط یک بار از آغاز حملات تاکنون کمک‌های بشردوستانه‌ای شامل ۱۰ مینی‌کامیون به غزه ارسال کردند که بار اصلی آن «کفن» بود!
حساب مردم کشور‌های جهان البته در این ماجرا کاملاً فرق می‌کند. مردم نه تنها در کشور‌های اسلامی و عربی بلکه به رغم همه ممنوعیت‌ها و مخاطرات در کشور‌های اروپایی و امریکایی بار‌ها و بار‌ها به خیابان‌ها ریختند و با در دست داشتن پرچم‌های فلسطین و با به آتش کشیدن پرچم رژیم کودک‌کش، انسانیت و غیرت و زنده‌بودن خود را فریاد کشیدند. از ترس همین مردم، سفارتخانه‌های اسرائیل در کشور‌های مختلف به ویژه کشور‌های اسلامی یا تخلیه شده یا با کم‌ترین نفرات و با شدیدترین مراقبت‌های امنیتی روز را شب می‌کند. ورزشکاران و هنرمندان و بازیگران سینما و موسیقیدانان آزاده جهان هم شخصاً از این میدان خود را کنار نکشیدند و صریحاً از غزه و فلسطین دفاع کردند و علیه اسرائیل موضع گرفتند و البته بی‌غیرت‌ها و ترسو‌ها و وامداران به صهیونیست‌ها هم ترجیح دادند همچنان سکوت کنند تا به جیفه دنیایی‌شان خسارتی وارد نشود! حتی اگر به گفته کارشناسان جهانی، به اندازه یک بمب اتم در غزه ویرانی به‌بار آمده باشد.
در این میان، این مقایسه تلخِ تلخ هم بماند برای ثبت در تاریخ که همان‌ها که تدریس آثار یک رمان‌نویس بزرگ جهان را به جرم زاده شدن در کشوری که ۱۴۱ سال بعد سرانش به جایی لشکر کشیدند، از دانشگاه‌های خود حذف کردند، همان‌ها در کشور‌های خود هرگونه تظاهرات علیه رژیم کودک‌کش صهیونیستی را ممنوع و نمی‌دانم خنده‌دار یا گریه‌دار اینکه این دیکتاتور‌های مدرن، کسانی را به جرم لایک کردن پست‌هایی که در فضای مجازی به دفاع از مظلومان فلسطینی منتشر شده، از کار برکنار یا بازداشت کرده‌اند! با همین وقاحت و به همین شگفتی!
پایان پیام/غ
