برخی از معممین حوزوی و غیر حوزوی عرفی‌گرا سالهاست که آگاهانه و ناآگاهانه تلاش می‌کنند دوگانه مرجعیت دینی و حکومت اسلامی را در افکار عمومی القا کنند. به زعم آنان مرجعیت دینی راه جدایی دین از سیاست و عدم دخالت دین در سیاست را می پیماید ولی حکمرانی دینی راه عدم جدایی و لزوم دخالت دین در سیاست را طی می‌کند.
وقتی این دسته از حوزویان عرفی‌گرا بی هیچ سند و مدرکی چنین نسبت‌های ناروایی را به مراجع دینی حیّ و حاضر می‌دهند، طبیعی است که به خود اجازه دهند گذشتگان از علما و مراجع را همداستان با گرایش سیاسی سکولار تفسیر کنند و بگویند بزرگانی چون آیات عظام بروجردی، خویی، شعرانی، نائینی و آخوند خراسانی بر همین نهج و عقیده بوده‌اند.
البته که دستاورد القای چنین شبهه‌ای نهادینه شدن ذهنیت جدایی دین از سیاست در افکار عمومی و دورسازی مردم دیندار از اسلام سیاسی و تضعیف پایه های مردمی حکمرانی دینی است.
دقیقاً چنین تضعیف ایدئولوژیکی همان چیزی است که دشمنان ملت و نظام اسلامی بدان محتاجند. به ویژه در این روزها که با فشار افکار عمومی علیه نسل‌کشی که در غزه به راه انداخته‌اند روبرو شده‌اند.
البته اینکه ذهنیت‌های عرفی شده برخی از حوزویان به هر دلیلی حکومت دینی را بر نمی‌تابند و سلطه غیر دینی را بر حکمرانی دینی ترجیح می دهند از عجایب روزگار دینداری است. اینان از سویی دعوی دینداری می‌کنند و از سوی دیگر تمنای سیادت‌های غیردینی را دارند!!
در اینجا فعلاً به چنین پارادوکسی نمی‌پردازیم. لکن سخن در این است که چرا این دسته از عرفی‌گرایان حوزوی تمنیات سیاسی سکولارشان را به مرجعیت دینی نسبت می‌دهند. چرا سعی می‌کنند که در پشت مرجعیت دینی سنگر بگیرند. در حالی که هیچ مرجع دینی شرعاً و عقلاً به امری که موجب تضعیف اقتدار مسلمین شود، فتوا نداده و نمی‌دهد.
ممکن است که نزد عالم و مرجع دینی ادله حکومت دینی در عصر غیبت کافی به نظر آید، ولی اگر حکومت اسلامی بر پا شود، هرگز فتوا به تضعیف آن نمی‌دهد. اگر فقیهی تضعیف شاه شیعی را جایز نمی‌شمارد، تضعیف ولی فقیه را به طریق اولی نباید جایز بداند.
از این رو، مرجعیت دینی سنگری نیست که حوزویان سکولار زده بتوانند پشت آن سنگر بگیرند. مرجعیت دینی سکولار شدنی نیست.
پایان پیام/ت
