محمدحسن سموعی در یادداشتی نوشت: نگارنده در این یادداشت کوتاه می‌خواهد، چند نکته کوچک در فساد چنین برداشت‌هایی از سیره علوی بیان کند.
در تاریخ تحلیلی باید ملاک ها و علت ها را کشف کرد. برای رسیدن به ملاک ها و علت ها باید تمام محور ها و متغیر های اتخاذ یک تصمیم مد نظر قرار گیرد. این نکته در جایی که می‌خواهیم از سیره عملی معصوم به یک حکم شرعی برسیم پررنگ تر می شود زیرا در سیره معصومین علاوه بر عبرت گیری که در هر واقعه ای جا دارد، پای استنباط حکم شرعی از سیره عملی معصوم نیز باز می شود.
توجه به این نکات باعث جلوگیری از لغزش و خطای در تحلیل می‌گردد. سیره امیرالمومنین(ع) در برخورد با معترضان و معارضان جلوه های مختلفی دارد که برای الگو گیری از آن باید به تمامی محورها توجه نمود.
یکی از مسائلی که از شرائط اصلی چنین حادثه ی تاریخی است، نوع و نحوه عملکرد یک معترض و معارض می باشد. اینکه شخصی تنها با استناد به یک گروه از گروه های معترض زمان امیرالمومنین یعنی طلحه و زبیر نتایجی کلی از سیره امیرالمؤمنین بگیرد و حکم به تمرد حکومت جمهوری اسلامی از این سیره کند نشان دهنده ی خطا و لغزش در تحلیل است.
می‌گویند امیرالمؤمنین، طلحه و زبیر را قبل از اقدام علیه حکومتش آزاد گذاشت با اینکه می‌دانست آنان قصر شورش دارند. سوال اینجاست، افرادی که امروزه و در مملکت ایران همان جایگاه را دارند تا قبل از اینکه دست به اقدام عملی بزنند، دچار سوء قصدی شده اند؟ غیر از این است که در جمهوری اسلامی نه تنها افراد و چهره های سرشناس گوناگون، بلکه جبهه ها و حزب های سیاسی گوناگون حق اظهار اعتراض و آزادی بیان دارند و چنین سخنانی از سران همان جبهه ها و پشت میکروفون همان حزب ها بیان گشته است؟
پایان پیام/ت
