انتخابات ریاست‌جمهوری در ایالات متحده آمریکا به شکل واحد و یکدست برگزار نمی‌شود. به‌عبارتی، این روند انتخاباتی در 50ایالت آمریکا به علاوه شهر واشنگتن‌دی‌سی و 4سرزمین فرامرزی که شامل پورتوریکو، ساموای غربی، گوام و جزایر ویرجین است، برگزار می‌شود؛ یعنی انتخابات در 55ایالت برگزار می‌شود که هریک قانون انتخاباتی خودش را دارد و نظارت انتخاباتی نیز بنا به همین قوانین صورت می‌گیرد و احتمال دارد قانون انتخاباتی یک ایالت با قانون ایالت کناری‌اش متفاوت باشد و این مقررات انتخاباتی را مجالس ایالتی تعیین می‌کنند.
البته در نظارت قانونی یک‌سری قوانین کلی در آمریکا وجود دارد. مثل حداقل سن 30سال، تولد در خاک آمریکا و اینکه قبل از انتخابات، نامزد ریاست‌جمهوری 7سال شهروند مستعمرات باشد که چون شرط آخر مربوط به دوران اولیه تأسیس ایالات متحده بود، امروزه دیگر شأنیت خاصی ندارد و بیشتر، آن دو قانون مورد توجه است. سایر قوانین و مقررات را ایالت‌های آمریکا مشخص می‌کنند.
درکل هر شخصی در این کشور، هر موقع که اراده کند، می‌تواند فرم‌های مخصوص‌کاندیدا‌شدن در انتخابات را دریافت کند و با قرار‌دادن خود ذیل جریانات دمکرات، جمهوری‌خواه و مستقل در انتخابات این کشور شرکت کند.
در آمریکا نهاد متمرکزی که بخواهد بر صلاحیت نامزدها نظارت کند، وجود ندارد، اما این بدان معنا نیست که هرکس که بخواهد می‌تواند در انتخابات شرکت کند و پیروز شود. فرایند حضور در انتخابات، از نظرگاه احزاب، نخبگان و از همه مهم‌تر حامیان مالی می‌گذرد؛ یعنی اگر کسی اعلام کرد که می‌خواهد مثلا از حزب دمکرات در انتخابات شرکت کند، باید بزرگان و نخبگان حزب را قانع کند و حامیان مالی را به‌خود جذب کند، در انتخابات مقدماتی حاضر شود و آرای لازم کنوانسیون ملی حزب را کسب کند و از این طریق است که درباره این شخص اعمال‌نظر می‌شود.
لذا افرادی حاضر می‌شوند و این اعتماد را جلب می‌کنند و از سوی دیگر، افرادی در کسب سرمایه و حامی رسانه‌ای و سیاسی شکست می‌خورند. لذا نباید بپنداریم که درها به روی همه افراد برای رئیس‌جمهور‌شدن باز است، برای همین است که قریب به 150سال است که رؤسای جمهور آمریکا یا دمکرات هستند یا جمهوری‌خواه. به‌عبارتی، این احزاب هستند که در پشت پرده و به شکل غیررسمی به وسیله مکانیسم‌هایی که در اختیار دارند بر روند انتخابات و صلاحیت افراد نظارت دارند.
باتوجه به همین موضوع، گاهی ستاره اقبال، فردی را در اوج قرار می‌دهد و در آن سو شخص دیگری در انتخابات بنا به دلایلی شکست می‌خورد و از صحنه کنار می‌رود. در ایالات متحده، نهادها، مؤسسات، رسانه‌ها و افراد هستند که اذهان و افکارعمومی را له یا علیه نامزدی هدایت می‌کنند. از این جهت این سیستم نظارتی با سایر کشورهایی که یک نهاد متمرکز و به‌خصوص بر موضوع صلاحیت‌ها نظارت می‌کند، متفاوت است.
درمورد فرایند انتخابات، دادگاه‌ها می‌توانند اعمال‌نظر داشته باشند، مثلا در ماجرای ترامپ، دادگاه کلرادو اظهارنظری دارد که با وجود اثرگذاری‌اش، چنین نباید تصور شود که این دادگاه‌ها حکم می‌کنند که این شخص رئیس‌جمهور بشود یا نشود. یکی از ارکان هویت سیاسی آمریکا، فدرالیسم است و انتخابات حق دولت ایالاتی بوده و در این روند دولت فدرال حق دخالت ندارد البته امکان دارد که اگر در مجلس یک ایالت دمکرات‌ها سر کار آمدند، قوانین را به نفع خود هدایت کنند اگر شکایتی مطرح شود، دیوان عالی ایالتی ابتدای امر وارد می‌شود و اگر پس از آن حکم مورد چالش قرار بگیرد، در سلسله‌مراتبی در دیوان عالی فدرال بررسی می‌شود که حکم آن دیگر قابل تجدید‌نظر نیست.
پایان پیام/غ
