آقای ظریف در یادداشت خود در فضای مجازی بر ضرورت توجه به امکانات در قبال آرزوها تأکید کرده و گفته در طول تاریخِ ایران به خاطر توجه به آرزوها بدون در نظر گرفتن امکانات، زیان دیده است. ظریف حتی قراردادهای ننگین ترکمنچای و گلستان را با این استدلال مقبول جلوه داده است.

خواستم به اطلاع جناب ظریف برسانم که لااقل تاریخ معاصر را مروری بفرمایند(هر چند در کتابی که نوشته می‌گوید مطالعه تاریخ برای سیاست خارجی مفید نیست!!!)

آقای ظریف! هنوز حماسه آفرین‌های دفاع مقدس زنده‌اند تا برایتان شرح دهند  ما در دوران پر فراز و نشیب انقلاب اسلامی و به ویژه در دفاع مقدس با کمترین امکانات جنگیدیم و نیاز نشد تا به پیشنهاد شما به گلستان و ترکمنچای و ... تن دهیم.

ما علی‌رغم کمک مستقیم بیش از 30 کشور به صدام و حمایت بیش از 80کشور از او، توانستیم با کمترین امکانات موفق شویم حتی یک وجب از خاک پاک ایران را به دشمن ندهیم و در تاریخ ماندگار شویم. ما در جبهه با لیوان پلاستیکی به جای فنجان چینی چای خوردیم، با نان خشک به جای نان فانتزی خود را سیر کردیم، با پوتین به جای کفش براق و ورنی به تعقیب متجاوز رفتیم، با لباس خاکی به جای کت و شلوار اتو شده مقابل دشمن ایستادیم، با سایه بانی به نام چفیه به جای کلاه و چتر در برابر آفتاب سوزان جبهه قرار گرفتیم، با چوب و هیزم به جای اجاق گاز و مایکروفر چای و غذای خود را فراهم کردیم، در پتوی خاک خورده و گاه بر روی خاکهای رمل به جای تخت خواب نرم و فنری خوابیدیم، در توالت صحرایی به جای توالت فرنگی قضای حاجت کردیم، با چراغ والور و علاءالدین و گاه در آغوش یکدیگر در زمستان و سرمای استخوان سوز به جای بخاری و شومینه خود را گرم کردیم، با حمام صحرایی به جای وان و استخر کذایی خود را شستیم، در چادر و سنگر با گرمای طاقت فرسا به جای خانه‌های لوکس و اتاق خواب شیک و خنک روزها را سپری کردیم و خلاصه با کمترین امکانات ثابت کردیم می‌شود به بزرگترین آرزوها که حفظ کیان این کشور بود، رسید و تئوری شما(آرزو به اندازه امکانات) را سال‌ها قبل ابطال کردیم.

البته جناب ظریف! چندان به شما خورده نمی‌گیریم که در دوران دفاع مقدس در آمریکا مشغول گذران زندگی برای آرزوهای‌تان با امکانات‌تان بودید و اینجا نبودید تا بیاموزید که:نابرده رنج گنج میسر نمی‌شود/ مزد آن گرفت جان ِ برادر که کار کرد

و حسن ختام کلام امیرالمؤمنین(ع) است که فرمود: الشَّرفُ بِالهِمَم العَالِیه لابِالرمَمِ البَالِیه؛ شرافت به همت های بلند است نه به استخوان های پوسیده.(نهج‌البلاغه)

پایان پیام/ت