به گزارش خبرنگار سیاسی خبرگزاری فارس، سرهنگ احمد جنتی محب پژوهش‌گر دفاع مقدس، در سالروز بمباران شیمیایی سردشت در یادداشتی به بیان جنایات رژیم بعث عراق در استفاده از سلاح شیمیایی علیه ملت ایران پرداخت.
در این یادداشت آمده است که رژیم بعث عراق گسترده‌ترین حملات شیمیایی را در دو دهه پایانی قرن بیستم علیه ملت ایران داشته است.
متن کامل یادداشت سرهنگ جنتی محب به شرح زیر است:
به کارگیری سلاح‌های شیمیائی توسط رژیم بعثی عراق علیه ایران را می‌توان گسترده ترین و بی نظیر ترین جنگ شیمیائی در 2 دهه آخر قرن بیستم به شمار آورد که در آن حجیم ترین حملات با انواع عوامل شناخته شده و ناشناخته و ترکیبات مختلف عوامل شیمیائی و بعضاً مشکوک به عوامل میکربی بر علیه نیروهای رزمنده و حتی شهروندان غیر نظامی به کار گرفته شد.
استفاده از مواد شیمیائی در جنگ علیه ایران به دستور مستقیم صدام و با مسئولیت اجرائی حسن علی مجید معروف به علی شیمیائی و با کمک مستشاران و کارشناسان شرقی و غربی و به ویژه از کشورهای شوروی سابق، یوگوسلاوی، آلمان، فرانسه و ... با تأیید کاخ سفید و مشارکت بیش از 400 شرکت دولتی و خصوصی عمدتاً اروپائی در تحویل مواد اولیه و ساخت انواع عوامل خطرناک صورت گرفت.
تلفات و خسارات ناشی از حملات شیمیائی رژیم بعثی علیه ایران که طی 7 مرحله و 572 نوبت از تاریخ 1359/7/15 از طرق مختلف انجام شد، شهادت 17250 نفر و مصدومیت 127,000 نفر بود که از این تعداد 10,000 نفر شهید و 100,000 نفر مصدوم از نیروهای نظامی و غیر نظامی ایرانی و 27,000 نفر مصدوم و 7250 نفر شهید از مردم عراق بود.
عوامل شیمیائی به گروه‌هایی از مواد سمی اتلاق می‌گردد که به صورت جامد، مایع و گاز (بخار) مورد استفاده قرار گرفته و منجر به اثرات مخرب کشنده یا مصدومیت شدید و مرگ جانداران و نیز تخریب محیط زیست و نابودی گیاهان می‌‌شود.
این مواد از راه دستگاه تنفس، دستگاه گوارش و پوست وارد بدن شده و اثرات تخریبی بر روی اجزاء دستگاه ایمنی بدن و ضایعات تخریبی بر پوست برجای گذاشته و منجر به مصدومیت و نهایتاَ مرگ انسان می‌‌شود.
اصطلاح موسوم به NBCW بیانگر سلاح‌های شیمیائی، میکربی و هسته ای است که جزء سلاح‌های غیر متعارف هستند و به کار گیری آنها آثار زیانباری را به بار می‌آورد و حتی در نسل‌های بعدی مصدومین و قربانیان آثاری مانند معلولیت‌های جسمی و ذهنی و بیماریهای لاعلاج و نقص عضو بر جای می‌گذارد.
استفاده از عوامل و مواد سمّی و شیمیائی به عنوان یک سلاح موثر در جنگ جهت از پای در آوردن دشمن قدمتی دیرینه دارد و به صدها سال قبل از میلاد مسیح و جنگ‌های دوران تمدن‌های باستان بر می‌گردد.
بر اساس نقل تاریخ، یونانی‌ها در هزاره قبل از میلاد برعلیه اسپارت‌ها، سپاهیان کورش در جریان حمله و تصرف بابل در 539 ق. م، همچنین توسط کشورهای چین و مصر در جنگ با همسایگان خود، رومیان بر علیه سربازان عثمانی در قرون وسطی (1452م) در حمله به بیزانس، آمریکائی‌ها در سال‌های 63-1754 در حمله به سرخپوستان بومی و در جنگ‌های داخلی ایالات شمالی بر علیه جنوبی‌ها و بالاخره انگلیسی‌ها در سال 1899 بر علیه مهاجران هلندی از مواد سمّی استفاده کردند و این مقدمه ای بود برای آمادگی کشورهای متخاصم جنگ جهانی اول جهت استفاده وسیع از ذخایر انبوه این مواد بر علیه یکدیگر.
این درحالی بود که کشورهای اروپائی قبلاً با امضای موافقت نامه‌های 1868 سن پترزبورگ و 1874 بروکسل و همچنین کنوانسیون‌های 1989، 1899و1907، لاهه استفاده از هر سلاح سمّی و کشنده را ممنوع کرده بودند!
در جنگ جهانی اول به کار گیری 36 عامل مختلف شیمیائی به میزان 120,000 تن، باعث مرگ بیش از 120,000 نفر و مصدومیت 1,500,000 نفر دیگر از طرفین گردید.
پس از آن جهت جلوگیری اساسی از ادامه به کار گیری سلاح‌های شیمیائی، بیش از 40 کشور جهان (از جمله ایران)، پروتکل منع کاربرد سلاح‌های شیمیائی را در 17 ژوئن 1925 در ژنو امضاء کردند، اما متأسفانه کشورهائی مثل فرانسه و ایتالیا آن را زیر پا گذاشته و از این سلاح‌ها به ترتیب بر علیه مردم مراکش و حبشه استفاده کردند و از آن پس مسابقه جنون آمیز تولید، آزمایش و ذخیره سازی این سلاح‌ها بین دولت‌های بزرگی چون آمریکا، شوروی سابق، آلمان، انگلیس و فرانسه به شدت ادامه یافت.
علیرغم انباشت 250,000 تن ازمواد شیمیائی توسط کشورهای متخاصم، به علت ترس از عواقب وخیم آنها، از این سلاح‌ها در جنگ دوم جهانی استفاده نشد.
پس از جنگ دوم جهانی کشورهائی مثل آمریکا بر علیه کره، ویتنام و هندوچین (کامبوج و لائوس) و انگلیس بر علیه مردم مالایا و مصر برعلیه مردم یمن از این سلاح‌ها استفاده کردند.
پایان پیام/
