عده‌ای با تلفن و عده‌ای هم در فضای مجازی با کلمات درباره روز خبرنگار بازی می‌کنند و عده‌ای هم فراموش می‌کنند اصلا چه خبر است و عده‌ای هم حتی به روی مبارک نمی‌آورند!
برخی از افرادی هم که از این حرفه پراسترس عبور کردند هم به یاد خاطرات گذشته سکوت می‌کنند و برخی هم در حسرت این عبور لب به اعتراض می‌گشایند!
برخی دیپلماتیک و در حالی که حتی الفبای مسؤولیت رانتی خود را درک نکردند برای وظایف و رسالت خبرنگاری قلم فرسایی می‌کنند و نسخه می‌پیچند و برخی هم غیر دیپلماتیک و بدون روتوش از آمیخته شدن روابط عمومی با خبرنگاری و یا از افرادی که مدتی خبرنگار بودند و الان مسؤول و یا روابط عمومی چی شدند، می‌نالند!
اما حقیقت این است که تا قبل از سال ۱۳۷۷ و قبل از شهادت شهید صارمی آن هم به دست طالبان تغییر ویترین داده! خبری از این روایت‌ها و یا بازی با کلمات نبود!
اما با همه این خبرها ماجرای شاید تلخ رسانه و رسانه‌ای‌ها این است که از آخرین نمایشگاه واقعی مطبوعات در کشور حدود ۱۰ سال می‌گذرد و تنها صنفی که رهبری عملا دیدار مستقیمی با آنها ندارد صنف خودمان است البته اگر صنف واقعی داشته باشیم، و بقیه کمبودها و ناله‌های احتمالی هم که باید بماند که اگر بیان شود می‌شود همان غرولندهایی که جز ضایع شدن اجر معنوی کار و البته دید غلط اغلب مسؤولان و البته برخی از مردم عادی به قشر خبری کشور! که نه تنها دقیق نیست بلکه از ماجرای واقعی روایت پرت است!
با همه این اوصاف روز خبرنگار را با یاد همه خبرنگاران فقید به تک تک همکاران که در این عرصه آگاهانه و برای بودن صدای مردم تلاش می‌کنند تبریک عرض می‌کنم.
و اما در پایان گفتی چه خبر،گفتم و هر گز نشنیدی!جز دوری‌ات ای عشق به قرآن خبری نیست
پایان پیام/ت
