این غربگرایان رک و صریح نمی‌گویند که منظورشان، رویکرد «بده بره» است. شبیه امتیازات بازگشت ناپذیری که در برجام دادند، و وعده‌های نسیه‌ای که خریدند و حالا مثل چک بی‌محل، روی دست ملت ایران باد کرده است.
گویا معیار آنها برای خوب و بد توافق، حجم امتیازاتی است که باید داد و وعده‌های دهان پر کنی است که باید گرفت.
اصلا به روی مبارک نمی آورند که با برجام قرار بود روزانه چند میلیون بشکه نفت بفروشند؛ اما رسیدند به ۳۰۰ هزار بشکه و بسته پر از خالی اینستکس.
آن روز، «وعده» واگذاری غذا و دارو در ازای کل امتیازات برجامی و فروش حداقلی نفت، موفقیت بزرگی بود- چنان که روزنامه های شان تیتر کردند- اما حالا، احیای ۶ میلیارد دلار پول بلوکه شده در دولت برجام را بی‌ارزش وانمود می‌کنند!
مدعیان اعتدال و اصلاحات لاف زیاد می‌زنند.اما تاریخ فراموش نمی‌کند که «سخنگوی دولت و رئیس سازمان برنامه و بودجه در دولت روحانی»، سرانجام گفت: حتی یک قطره نفت هم نمی‌توانیم بفروشیم و نه تنها در برابر غذا، که در برابر دارو هم نمی‌توانیم نفت بفروشیم. حتی سراغ کانال هیچ و پوچ اینستکس هم رفتند، بی آن که کمترین عایدی داشته باشد.
اما حالا همان‌ها می‌گویند توافق برای آزاد سازی ۶ میلیارد دلار دیگر از اموال مسدود شده ایران، با ارزش نیست و کم است و بی‌کیفیت است و در برای خرید کالاهای اساسی و اقلام غیر تحریمی است و ...!
اصلا هم به روی خودشان هم نمی‌آورند که همزمان با آزادی ۱۰ میلیارد دلار از اموال ایران، صادرات نفت بدون برجام، از ۳۰۰ هزار بشکه به ۱/۵ میلیون بشکه رسیده است.
پایان پیام/ت
