همین اول نتیجه‌ای را که از این نوشته می‌خواهم بگیریم، بیان کنم و آن اینکه اکنون که در موکب صاحب الزمان(عج) در عمود ۸۲۸ در مسیر نجف به کربلا هستم اعتراف می‌کنم نفحاتی از مدینه فاضله را که فلاسفه وصفش را از قرن‌ها پیش تا کنون گفته‌اند، در شهری به وسعت نجف تا کربلا دیدم. برای اثبات این مدعا ابتدا خلاصه‌ای از مباحث فلاسفه در باره مدینه فاضله به زبان ساده عرض می‌شود و سپس هرکس که حتی یک‌بار به سفر اربعین رفته است این ویژگی‌ها را با واقعیت‌های شهر آرمانی نجف تا کربلا تطبیق داده تا به همین نتیجه برسد:

یکی از مباحث محوری در اندیشه فلاسفه غرب و شرق از ارسطو و افلاطون تا فارابی و ابن سینا و ملاصدرای شیرازی و ... ، مسأله مدینه فاضله و به تعبیر مدرن آن، « آرمان شهر» است. موضوعی که در مکتب پویای تشیع از آن به عنوان جامعه مهدوی یاد می‌شود و در قرآن کریم نیز وعده آن داده شده است(وَعَدَ الله الذین آمنوا منکم و عملوا الصالحات لَیَسْتَخْلفَنَّکم فی الارض کما اِسْتَخْلف الذّین مِنْ قبلکم ولَیُمکِننَّ لَهم دِینَهُم الّذی اِرتَضاَلَهُم و لَُیُبدّلَّنَهم مِنْ بَعْد خَوْفِهِم اَمناً یَعْبُدونَنی لایُشْرکُونَ بی شَیْئاً وَ مَنْ کفر بَعْد ذالِکَ فَاُولئِکَ هُمُ الفاسِقُون»

فیلسوف متبحر شیرازی ملاصدرا ، ویژگی‌های مدینه فاضله را خدا محوری، گسترش شریعت، رهبری الهی، عدالت و همکاری اعضای جامعه برای رسیدن به سعادت  می‌داندخواجه نصیر الدین طوسی نیز می‌فرماید که در مدینه فاضله، مردم دنبال خیرات و در پی کمال هستند و در آن عدالت حکمفرماست. خواجه  ویژگی‌های مدینه فاضله را الفت و محبت، امنیت و نبود دشمنی، صداقت و عدالت برمی‌شمرد.

ابن‌سینا ویژگی‌های این شهر آرمانی را در تلاش همگانی برای سعادت، عدالت، عدم دشمنی و فساد، دینداری و پیروی شریعت ذکر می‌کند.

از دیدگاه افلاطون، آرمانشهر، جامعه‌ای است که در آن عقل، دانش، فضیلت و عدالت حکمروایی داشته باشد.

ویژگی‌های مدینه فاضله از دیدگاه فارابی نیز عبارتند از: همکاری ، خدامحوری ومعرفت او، با فضیلت بودن مردم ،عدالت، محبت و الفت و صلح و شبیه خدا شدن در اوصاف است.

به نظر می‌رسد مجموعه نظرات قدما و متأخرین در باره مدینه فاضله را می‌توان در چند ویژگی خلاصه کرد: ۱- خدامحوری۲- عدالت۳- تعاون و همکاری و الفت بین مردم۴- برطرف شدن کینه و دشمنی ۵- تلاش برای فعل خیر  و البته در راس آن امام عادل و متقیو نگارنده این سطور تمام این ویژگی‌ها را در مسیر نجف به کربلا در این روزها بارها و بارها دیده است:

از نجف که وارد مسیر پیاده‌روی به سمت کربلا می‌شوید، چیزی جز تجلی صفات الهی نمی‌بینی. وحدت و یگانگی را هم در مسیری یگانه و هم در مقصدی یگانه  می‌بینید و هم اینکه در عین اینکه مردم از الوان و ملت‌های مختلفی هستند اما گویی وحدت وجود را چه در خادمین و چه در زائرین می‌بینی.

اوج خدایی بودن را هنگام اذان ظهر و مغرب می‌بینی که چگونه با صدای مؤذن ناگهان مسیر پیاده‌روی خالی از جمعیت می‌شوند و گویی که همه میلیون‌ها زائر در این مسیر غیب می‌شوند چرا که همه برای اقامه نماز به موکب‌ها می‌روند تا نمازی به وسعت نجف تا کربلا برپا شود. و انسان به یاد ان آیه قرآن می‌افتد که خدا درباره خلقت آمدم به ملائکه فرمود : آنی اعلم ما لاتعلمون

عدالت به عنوان ویژگی دیگر آرمانشهر در مسیر موج می‌زند. در عرش پیمایی اربعین آنچه مشهود است هر چیز در جای خودش قرار دارد و این همان تعریف عدالت است(وضعُ الشّیئ فی موضعه) .گروهی مرتب راه را برایت تمیز می‌کنند. گروهی دائم موکب را نظافت و مرتب می‌کنند. گروهی غذا تدارک می‌بینند و گروهی آب و نوشیدنی فراهم می‌کنند. همه چیز در جای خود قرار دارد و عدالت بر همه اشخاص و اشیاء و حرکت‌ها حکمفرماست.

تعاون و الفت آرمانشهر که فلاسفه بر آن تأکید دارند در این عرش پیمایی موج می‌زند. از جوانی که ویلچر پیری را می‌کشد تا بچه‌هایی که برای راحتی زائرین سایه‌بانی از پارچه بالای سرشان می‌گیرند و و از مرهمی که بر تاول‌هایت می‌گذارند و از آبی که در گرما بر سر و رویت می‌ریزند تا کمتر حرارت را احساس کنی و .... همه از الفت و همکاری و یکدلی حکایت دارد.

نبود دشمنی و کینه در مدینه فاضله در راهپیمایی موج می‌زند. اینجا همه با هم احساس برادری و خویشاوندی دارند. شما را به خانه‌های‌شان می‌برند و با تمام وجود از شما پذیرایی و مواظبت می‌کنند و لباس‌هایتان را می‌شویند و گویی به استقبال عزیزترین کسان خود آمده‌اند.

آفرین بر میزبانان آرمانشهر(ملت شریف و با کرامت عراق و موکب‌داران) و آفرین بر میهمانان قدرشناس آنها و آفرین بر مکتب حیاتبخش و آرمانی اسلام که می‌تواند چنین حماسه بی‌نظیری را خلق کند.

پایان پیام/ت