تمام کهکشان‌ها روشن از درک حضور توستزمین مرهون مهرت، آسمان مدیون نور توست

شکیب شعله‌ها را ناز چادر می‌برد با خودالا طوبای در حق منجلی، این خانه طور توست

به نورت ماهتاب آشوب کن کابوس ظلمت راکه خورشیدت میان بزم شب دلخوش به شور توست

اگر راهی منور مانده در شب‌های تار شهرهنوز آیینه‌دار روشنایی از عبور توست

نه تنها آسمان‌ها مات و مبهوت کراماتتکه خورشید کریم کهکشان‌ها محو نور توست

انتهای پیام/