شاید اولین موردی که در نمایش «بی چرا زندگان»  باید مورد تحلیل قرار بگیرد نمایشنامه و هنر ذهن و فکر نویسنده است،  قرار دادن چند داستان اجتماعی که از طریق یک خبرنگار به هم متصل شده‌اند، خبرنگاری که بعد از چند سال کار خبری خود به بیماری‌ای دچار شده که دیگر نمی‌تواند جمله بسازد، این بیماری روانی او را به تیمارستانی می‌آورد که باعث می‌شود سوژه‌های خبرهای حوادث خود را در آن‌جا ملاقات کند و حال اصل داستان حوادث را از زبان خود سوژه‌ها می‌شنویم.  در اینکه نویسنده نمایشنامه سرکار خانم لیلی عاج یک نمایشنامه نویسی است که درام اجتماعی می‌نویسد و دغدغه اجتماع را دارد شکی نیست، داستان‌هایی که کنار هم در این نمایشنامه چیده است داستان‌هایی است که واقعیت آن کم و بیش  به گوش ما در دهه‌های هفتاد و هشتاد و نود به گوش ما خورده است،  اما شاید به این دقیقی و از نزدیک آن‌ها را لمس نکرده باشیم.  داستان‌هایی آشنا و غریبه،  با توجه به این نمایشنامه هنرمند قصد دارد قصه‌ی غصه‌های مردم را به طرزی هنرمندانه به روی صحنه بیآورد که دل مشغولی و ذهن مشغولی  خود هنرمند است و سخنی که از دل برآید لاجرم بر دل نشیند. نمایشنامه «بی چرا زندگان»  را «الهام شعبانی»  کارگردانی می‌کند،  هنرمندی که پیش‌تر با عنوان بازیگر و طراح لباس در تئاتر و تلویزیون و سینما می‌شناختیم،  همین به نظرم تجربه‌های او در بازیگری توانست او را در کارگردانی موفق‌تر کند و از تمامی بازیگران خود بازی‌ای یکپارچه و یکنواخت بگیرد،  جوری که با وجود تعداد بازیگرانی که دارد نمی‌توان به آن‌ها امتیاز داد و گفت کدامین بازیگر بهتر از باقی بازیگران هستند،بلکه همگی در بهترین سطح خود قرار داشتند، بازی‌های سخت غیرواقع‌گرایانه با نمایشنامه‌ای با داستان‌های واقعی اما باز به سبک غیر واقعگرایانه! 

طراحی صحنه غیرواقعگرانه به همراه نورپردازی درستی که انجام شده بود فضای سرد تیمارستان را تداعی میکرد و بصورت کاربردی در نمایش استفاده می‌شد، که به کمک کارگردانی و بازیگران تصویر مرتبط با اجرا را به تماشاگر القا می‌کرد.  تماشاگر با تماشای این نمایش هم اشک می‌ریخت،  هم می‌خندید، می‌توان گفت نمایشی که حواس مخاطب را به وجد می‌آورد و به نوعی هر تماشاگر خود را می‌توانست جای نقش بگذارد و از این طریق در مخاطب کاتارسیس(پالایش) ایجاد شود.  

زمان نمایش یک ساعت و بیست دقیقه است اما با ریتم و تمپوی مناسبی که نمایشنامه و اجرا دارد مخاطب متوجه گذر زمان نمی‌شود و با حس و حالی خاص از سالن نمایش بیرون می‌رود که شاید تا آن زمان تجربه نکرده باشد. تماشای این نمایش به کسانی که علاقه به بیان معضلات اجتماعی در هنر تئاتر دارند پیشنهاد می‌شود. 

نمایش «بی‌چرا زندگان» به نویسندگی «لیلی عاج» و کارگردانی «الهام شعبانی»  با بازی بازیگرانی چون یلدا عباسی، ساناز نجفی، حدیث میرامینی، توماج دانش بهزادی، آیه کیانپور، حمیدرضا محمدی و سمیه برجی  تا دهم تیرماه ساعت ۲۰ در سالن قشقایی تئاتر شهر به روی صحنه می‌رود.

نویسنده: ناصر ارباب 

انتهای پیام/