خبرگزاری فارس؛ یادداشت- مهدی فضائلی: یکی از بزرگ‌ترین نقطه ممیزه نظام و جامعه ما در مقایسه با نظام‌ها و جوامع دیگر، معتبر و محترم بودن ارزش مهمی به نام «تقوا»ست. در جامعه و نظام ما، حتی افراد غیرمقید به این ارزش، افراد باورمند و پایبند به تقوا را ستایش می‌کنند و محترم می‌شمارند. «تقوا»، «ورع» یا پرهیزگاری یعنی پروا داشتن و رعایت حدود الهی را کردن.

این تقوا گاهی بعد فردی دارد یعنی فرد، خودش را ملزم و مقید به چارچوب‌ها و حدود الهی می‌داند و در زندگی شخصی و اجتماعی خود تلاش می‌کند حدود تعریف‌شده ازسوی شارع را رعایت کند. قطعا متصف بودن به تقوا، وصفی ارزشمند است و باتوجه‌به مشکک بودن تقوا، هرچه این رعایت عمیق‌تر و دقیق‌تر باشد، فرد مراتب عالی‌تری را طی می‌کند اما این کافی نیست!

بعد دیگر تقوا، تقوای جمعی است؛ یعنی افراد در جمع‌های مختلف کاری، اعم از سیاسی، اقتصادی، فرهنگی و هر جمع دیگری، نه‌تنها مراقب خود که مراقب اطرافیان و همراهان خود نیز باشند و هرجایی همراهان خود را بی‌مبالات و کم‌تقید مشاهده کردند به نحو شایسته، نقش بازدارندگی خود را ایفا کنند؛ رفتاری که متاسفانه در جمع‌های مختلف ازجمله جریان‌های سیاسی کمرنگ و مغفول است.

اسفناک‌تر اینکه، نه‌تنها شاهد این بازدارندگی جمعی در جریان‌های سیاسی نیستیم، برعکس موارد متعددی را می‌بینیم که آحاد یک جریان سیاسی درست مانند قبایل بدوی، به انحای مختلف از صدور بیانیه گرفته تا مصاحبه و توییت و امثال آن، از تخلفات هم‌حزبی و هم‌جریانی خود حمایت می‌کنند یا اشتباهات او را توجیه کرده یا کمرنگ می‌کنند، این افراد بدانند در تخلفات او شریک و سهیم خواهند بود!

رهبر حکیم انقلاب اسلامی در ۸خرداد سال۱۳۹۰، در دیدار با نمایندگان مجلس شورای اسلامی، همین موضوع را متذکر شده و چنین فرمودند: «یک تقوای جمعی هم داریم. تقوای جمعی این است که جمع‌ها مراقب خودشان باشند. جمع به حیث جمع، مراقب خودشان باشند. بی‌مراقبتی جمع‌ها نسبت‌به مجموعه‌ خودشان، موجب می‌شود که حتی آدم‌هایی هم که در بین آن جمع‌ها تقوای فردی دارند، با حرکت عمومی آن جمع‌ها بغلتند و به جایی بروند که نمی‌خواهند. در طول این ۳۰سال، ما از این ناحیه ضربه خورده‌ایم. یکی از جاهایی که ضعف نشان داده‌ایم، همین بوده است.

در دهه‌های قبل، جریانی در کشور وجود داشت به نام جریان چپ. آن‌ها شعارهای خوبی هم می‌دادند اما خودشان را مراقبت نکردند و تقوای جمعی به خرج ندادند. در میان‌شان آدم‌هایی بودند که تقوای فردی هم داشتند اما نداشتن تقوای جمعی، کار آن‌ها را به جایی رساند که فتنه‌گر ضد امام‌حسین(ع) و ضد اسلام و ضد امام و ضد انقلاب توانست به آن‌ها تکیه کند! آن‌ها نیامدند شعار ضد امام و ضد انقلاب بدهند اما شعاردهنده‌ ضد امام و ضد انقلاب توانست به آن‌ها تکیه کند؛ این خیلی خطر بزرگی است. آن‌ها غلتیدند؛ بنابراین تقوای جمعی لازم است.»

اگرچه این آفت می‌تواند گریبان همه جریان‌های سیاسی را بگیرد و هرچند جریان‌های گوناگون سیاسی، کم یا بیش از این آفت رنجور هستند، لیکن امروز یکبار دیگر و به‌وضوح شاهد تکرار این بی‌تقوایی ازسوی همان جریانی هستیم که روزی «جریان چپ» خوانده می‌شدند!

انتهای پیام/