به گزارش خبرنگار حوزه مسجد و هیأت خبرگزاری فارس، مرحوم آیت‌الله تهرانی استاد اخلاق در یکی از سخنرانی‌هایش می‌گوید: بنابراین آنانی که به مؤاخذه کسانی که راضی به عمل منکر هستند، اشکال می‌گیرند، نتوانستند بین دو مطلب تفاوت بگذارند. کسی که قصد گناه کرده و گناه را انجام نداده، حریم شکنی و مرزشکنی نکرده است؛ بلکه یک خباثت درونی یا یک غفلتی از او سرزده است، ولی حریم شکنی نکرده است؛ بلکه در عمل، حریم را حفظ کرده است.

امّا بحث ما در مورد این است که دیگری حرام و منکر انجام داده و او خوشش آمده باشد. این یعنی حریم شکسته شده و او از این حریم‌شکنی راضی است، بین این دو تفاوت فراوانی است که او نتوانست بین این دو تفاوت بگذارد و کاملاً دو چیز مختلف هستند. عبد باید حریم ربّش را حفظ کند و او که راضی به انجام منکر شده، این حریم را حفظ نکرده است؛ امّا کسی که فقط قصد منکر را داشته مرزشکنی نکرده است.

پس اینکه : خدا برای کسی که قصد معصیت کرده ولی معصیت را انجام نداده است، معصیت نمی‌نویسد؛ ولی برای کسی که خودش معصیت نکرده، معصیت می‌نویسد، به خاطر تفاوت این دو است. محور عبارت است از مرزشکنی، و آنچه است، مرزشکنی ا‌ست. در این مورد، مرزشکنی صورت گرفته و او خوشحال است که این مرز شکسته شده و حرمت خدا حفظ نشده است. پس فقها هم که فتوا به حرام بودن رضا به فعل منکری که در خارج توسّط دیگری انجام شده است داده‌اند، دقیقاً این را فهمیده‌اند.

فیلم این سخنرانی را اینجا ببینید:

پایان پیام/