خبرگزاری فارس ـ گروه سینما: «چهلمین جشنواره فیلم فجر» با اثری به نام «» فعالیت­ خود را رسما آغاز کرد. اثری در «ژانر ورزشی» (Sports film) که سال­هاست در تولیدات سینمایی کشور مورد کم‌­توجهی واقع شده است. ژانری عملا مغفول در «صنعت سینمای ایران» که از نظر ماهیت، دارای آنچنان قدرت و وسعتی است که «زیر ژانر» یا «ساب‌ژانرهای» مختلفی را در بر گرفته و به عنوان یک «ابر ژانر» نه تنها می­تواند رونق را به گیشه‌های راکد بازگرداند؛ بلکه از قابلیت تامین محتوای برای «تلویزیون» برخوردار است و در مقاطع زمانی مختلف می­تواند مخاطب جویای «سرگرمی» را از اقناع سازد.

روایتگری در «ژانر ورزشی» از وسعت و جذابیت ویژه­ای برخوردار است و این به آن جهت است که در این‌گونه از فیلمسازی هم می­توان به یک «رشته ورزشی» در صورت­های سینمایی گوناگون تمرکز نمود و هم می­توان یک «رویداد ورزشی» را در قالب­های مختلف روایت و مورد خوانش قرار داد و هم می­توان یک «ورزشکار» را مورد قرار داد و او را دنبال کرد و کم و کیف زندگی او را به‌طور برجسته‌ای نمایش داد. اقدامی که در فیلم سینمایی «» انجام شده و موجب شده تا این اثر در مدل روایت خود «ژانر ورزشی» را در گونه «بیوگرافی» پیگیری نماید و به صورت «زندگینامه‌ای» به تصویرسازی از چگونگی موفقیت یکی از فوتبالیست‌های حال حاضر کشور به نام «علیرضا صفر بیرانوند» بپردازد.

فیلم سینمایی «» دو مقطع از زندگی حال حاضر تیم ملی کشور را به تصویر می­کشد و نوجوانی و جوانی این فوتبالیست را از زمانی که با دستان خالی به پایتخت می­آید و تحقق اولین رویایش را با برج آزادی قاب می­گیرد و ... تا زمانی که پای اولین قرارداد رسمی­اش را با یک تیم فوتبال مطرح امضاء می­کند و البته تمام این روایت­گری را در پرانتزی باز میان صحنه تشخیص پنالتی در جریان مسابقه تیم ملی ایران مقابل پرتغال در جام جهانی 2018 میلادی قرار می­دهد. پرانتزی که در نهایت فیلم سینمایی «» را با صحنه تاریخی مهار پنالتی ستاره فوتبال جهان یعنی «کریستیانو رونالدو» توسط «علیرضا بیرانوند» و آرام­ گرفتن این فوتبالیست بر روی توپ به چنگ آورده به پایان می­رساند. 

قطعا تصویرسازی و تولید آثار سینمایی پیرامون شخصیت­های ورزشی و معرفی ایشان به عنوان «الگو» و «قهرمان» یکی از وظایف مهم سینمای هر کشوری محسوب می­شود. اما باید توجه داشت که این چنین الگوسازی و قهرمان­پروری ویژه­ای آن هم از فوتبالیستی که در حال گذراندن مسیر حرفه­ای خود بوده و همچنان در مسیر غیر قابل پیش­بینی در «صنعت فوتبال» به سر می­برد و ... می­تواند به خودی خود یک «ریسک فرهنگی» تلقی گردد!

این در حالی است که از منظر فُرم سینمایی، «» اثری غرق شده در تکنیک است که از روایتی خطی و تا حدی تلویزیونی برخوردار شده است. اثری که البته می­توانست با چاشنی کمی پژوهش دقیق‌تر و ارائه فیلمنامه­ای منضبط­تر و بالاخص بازنگری در کیفیت تدوین، از ظرفیت سینما و به نمایش درآمدن بر روی پرده عریض استفاده نماید و با به‌کارگیری هوشمندانه از جلوه‌های ویژه به صورت اثری سینمایی حاضر شود. اما در مجموع این فیلم ترجیح داده تا این مهم را فدای نگاه نوستالژیک خود از کارتون­های دهه 1370 هجری­شمسی و بالاخص مجموعه ژاپنی «فوتبالیست‌ها» نماید و شخصیتی­ را بازتولید کند که به خاطر کمک به خانواده‌ خود آرزو داشت تا یک فوتبالیست حرفه‌ای شود!

در مجموع فیلم سینمایی «» به سبب ماهیت قهرمان­پرور خود در «ژانر ورزشی» دارای شادابی و نشاط است؛ اما با این همه اثری است که همچنان متاثر از جو سیاه حاکم بر «سینمای اجتماعی» قرار دارد و از این جهت ضمن تحقیر جایگاه پدر و نزول شخصیت اجتماعی یکی از اقوام اصیل ایران و ...؛ به نوعی ویژه اقدام به «ترسیم فلاکت عموم جوانان مستعد شهرستانی» می­نماید.

* نویسنده: محمدرضا مهدوی­پور

پیام/